Jest jedną z metod stosowanych w fizjoterapii niemowląt , dzieci, dorosłych. Twórcą tej koncepcji jest profesor Pavel Kolar, uczeń Vaclava Vojty.
DNS jest dostosowana do indywidualnego stanu pacjenta i uwzględnia kombinacje wielu ćwiczeń ( np. z metody Vojty). Obejmuje zasady kinezjologii rozwojowej, która pozwala odróżnić zachowania prawidłowe od zaburzonych wzorców ruchu. Polega na ocenie i korekcie nieprawidłowych wzorców oddechowych. Głównym celem leczenia jest optymalizacja rozłożenia sił wewnętrznych mięśni, które wpływają na odcinki kręgosłupa i/ lub innych stawów co przekłada się na wydajność ruchu. Znajduję zastosowanie w leczeniu:
* schorzeń neurologicznych (udar mózgu, stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona
* schorzeń ortopedycznym ( zespół bólowy kręgosłupa, schorzenia stawów, choroby zwyrodnieniowe, po wszczepieniu protez stawu biodrowego i kolanowego, stawów, zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramiennej, uszkodzenie stożka rotatorów / zespół ciasnoty podbarkowej)
* schorzeń pediatrycznych (porażenie mózgowe, skolioza, wady postawy związane z wrodzonym zwichnięciem stawów biodrowych itp.)
Cała ścieżka edukacyjna metody DNS obejmuje części A-D. Na części A i B poruszane są ogólne zagadnienia związane z tą metodą. Natomiast część C i D obejmuje szczegółowe omówienie zastosowanie metody w poszczególnych dysfunkcjach. Dodatkowo można uczestniczyć w warsztatach poświęconych zastosowaniem metody w poszczególnych przypadkach (np. w pediatrii, w sporcie itp).
Twórcą metody DNS (ang. Dynamic Neuromuscular Stabilization) jest czeski fizjoterapeuta Pavel Kolar, ordynator kliniki rehabilitacji i medycyny sportowej w Pradze, uczeń Vaclava Vojty. Zarówno Vojta, jak i drugi ważny nauczyciel Kolara, Karel Lewit, wywarli znaczący wpływ na stworzoną przez niego koncepcję. DNS opiera się na podobnych założeniach co koncepcja Vojty, czyli na zasadach kinezjologii rozwojowej i ontogenezy i w wielu aspektach, na przykład w diagnostyce, przypomina stosowane przez Vojtę metody pracy z pacjentem i posługuje się tymi samymi pojęciami analizy posturalnej, odruchowego obrotu czy odruchowego pełzania. Ocena pacjenta polega na porównaniu jego wzorców motorycznych z wzorcami prezentowanymi przez zdrowe dziecko.
Jak mówi sam autor metody, DNS to nie tylko technika rehabilitacji, lecz całościowa strategia, oparta na właściwym zrozumieniu neurofizjologicznych zasad odruchowej lokomocji. DNS zakłada że rozwój struktur anatomicznych jest ściśle związany z rozwojem funkcji motorycznych, obejmujących wszystkie układy zmysłowe (wzrok, słuch, układ przedsionkowy, czucie głębokie, eksterocepcję, obszar twarzowo-czaszkowy). Jeżeli jeden mięsień nie działa prawidłowo, zaburzona jest stabilizacja całego ciała. Celem terapii jest przywrócenie tej stabilizacji dzięki odpowiednim ćwiczeniom.
Metodę DNS stosuje się u pacjentów z zaburzeniami układu ruchu, u pacjentów neurologicznych (po udarach, ze stwardnieniem rozsianym, chorobą Parkinsona, polineuropatiami itp.) oraz w leczeniu ortopedycznym (schorzenia stawów, choroby zwyrodnieniowe, po wszczepieniu protez stawu biodrowego i kolanowego, w zapaleniu nadkłykcia bocznego kości ramiennej (łokieć tenisisty), uszkodzeniu stożka rotatorów / zespół ciasnoty podbarkowej) oraz w pediatrii (porażenie mózgowe, skoliozy, wady
postawy, zwichnięcie stawów biodrowych, kręcz karku itp.) oraz w sporcie wyczynowym.
Terapia metodą DNS jest dostosowywana do indywidualnego stanu pacjenta i uwzględnia kombinację wielu ćwiczeń. Praktycy wykorzystujący tę metodę w codziennej pracy, podkreślają, że jest ona mniej wyczerpująca dla wobec pacjenta niż wiele innych metod fizjoterapii, dlatego często stosuje się ją u dzieci, osób starszych, a także pacjentów, którzy nie mogą wykonywać intensywnych ćwiczeń, na przykład pacjentów onkologicznych.
